weer in de bewoonde wereld
Door: Marian
Blijf op de hoogte en volg Marian
10 Januari 2018 | India, Ratnāgiri
Na een paar relaxte dagen in het vissersdorpje Murud, zijn we gisterochtend weer op de fiets gesprongen en hebben we 50 kilometer gefietst naar een stadje verderop waar de trein richting het zuiden langs kwam. Het was heuvel op, heuvel af. En iemand die Arie in het Berlijnse verkeer heeft zien fietsen (he Marijn en Jenny) en Arie een zwarte skipiste af heeft zien suizen (he Nena, Sarah, Zino en Danny) die weet dat ik niet altijd helemaal gerust achterop zat die dag. Uiteraard wel prachtige uitzichten en op zeker moment zelfs apen die voor ons de weg overstaken en boven ons in de bomen slingerden. Langs de weg weer veel mensen. Vrouwen met takkenbossen op het hoofd, vrouwen die stenen aan het bakken waren, vrouwen die kleing wasten in de rivier, vrouwen die platic afval aan het sorteren waren. Veel vrouwen die zwaar werk doen.
Op zeker moment reden we langs een schooltje en het leek Arie wel leuk om het open schoolplein op te rijden om te zien wat er gebeurde. Dat werd een succes. Al gauw dromden alle kinderen om hem heen terwijl hij ballonnen draaide. De leerkrachten vonden dat er iets van orde gecreeerd moets worden dus ze lieten Arie op een soort verhoging zijn kunsten vertonen terwijl alle kinderen keurig in rijen gingen staan om te te kijken. Ze hadden de middag van hun leven. Ze waren muisstil en moesten ook heel erg lachen. Daarna moetsen we in het grote gastenboek schrijven, ze waren erg trots om hun schooltje te laten zien.
Dit soort dingen zijn erg leuk aan het fietsen, het geeft je vrijheid om te gaan en te staan waar je wil. Het geeft ook het gevoel van daadwerkelijk mee te spelen in de film, je bent geen toeschouwer. Daarom is een georganiseerde (groeps)reis ook niks voor mij, je ziet het allemaal wel maar je blijft toeschouwer. Natuurlijk zien we bijna geen beroemde gebouwen of eeuwenoude tempels maar de mensen om ons heen maken veel goed. De lachende kinderen op die school, de eigenaar van het limonadestalletje die ons zeker na drie kilometer buiten het dorp achterop kwam rijden met z'n scooter met Aries leesbril die hij bij hem had laten liggen, de stationschef die ons eerst met gevoel voor autoriteit vertelde in welke wagon de fiets geladen moets worden en daarna om een selfie met Arie vroeg.
Vandaag met de trein een afstand van zo'n 300 kilomter overbrugd. Ongelooflijk, voor de prijs van totaal 4 euro vrijf uur lang in de trein die, dat moet gezegd, vaker stil stond op onduidelijke plekken en om onduidelijk redenen, dan reed. In de trein werd van alles verhandeld aan etenswaren. Op elk station werden de kolossale manden en schalen met eten op de hoofden van verkopers naar binnen geloodst.We hebben uiteraard wat in krantenpapier verpakte broodjes met vulling gekocht en opgegeten. Hoe het gemaakt is daar denken we maar niet aan. We willen niet weten hoeveel vliegen hun brijdrage hebben geleverd. Anders kun je niets meer eten. Bovendien is het een feit dat na elke maaltijd onze lippen wegbranden dus we gaan er maar van uit dat die spicy kruiden het aandeel dat de vliegen hebben gehad in het ongewtijfeld onhygienische proces van voedselbereiding, neutraliseren.
Nu weer in een grote stad, Ratnagiri. Met het verkeer waar de toeter alles vervangt; de stoplichten, de waarschuwingsborden, de beleefdheidsvormen, de voorrangsgsregels, bewegwijzering, belijning op het asfalt, alles, alles wordt overruled door de claxon, die is de onbetwiste heerser in het verkeer.
We gaan nog steeds richting Goa, en morgen gaan we bedenken hoe daar te geraken. Weer een fikse rit door heuvels en dalen langs stof en kuilen? de bus? de trein? We gaan het zien en houden jullie op de hoogte.
Namaste, Marian en Arie.
Op zeker moment reden we langs een schooltje en het leek Arie wel leuk om het open schoolplein op te rijden om te zien wat er gebeurde. Dat werd een succes. Al gauw dromden alle kinderen om hem heen terwijl hij ballonnen draaide. De leerkrachten vonden dat er iets van orde gecreeerd moets worden dus ze lieten Arie op een soort verhoging zijn kunsten vertonen terwijl alle kinderen keurig in rijen gingen staan om te te kijken. Ze hadden de middag van hun leven. Ze waren muisstil en moesten ook heel erg lachen. Daarna moetsen we in het grote gastenboek schrijven, ze waren erg trots om hun schooltje te laten zien.
Dit soort dingen zijn erg leuk aan het fietsen, het geeft je vrijheid om te gaan en te staan waar je wil. Het geeft ook het gevoel van daadwerkelijk mee te spelen in de film, je bent geen toeschouwer. Daarom is een georganiseerde (groeps)reis ook niks voor mij, je ziet het allemaal wel maar je blijft toeschouwer. Natuurlijk zien we bijna geen beroemde gebouwen of eeuwenoude tempels maar de mensen om ons heen maken veel goed. De lachende kinderen op die school, de eigenaar van het limonadestalletje die ons zeker na drie kilometer buiten het dorp achterop kwam rijden met z'n scooter met Aries leesbril die hij bij hem had laten liggen, de stationschef die ons eerst met gevoel voor autoriteit vertelde in welke wagon de fiets geladen moets worden en daarna om een selfie met Arie vroeg.
Vandaag met de trein een afstand van zo'n 300 kilomter overbrugd. Ongelooflijk, voor de prijs van totaal 4 euro vrijf uur lang in de trein die, dat moet gezegd, vaker stil stond op onduidelijke plekken en om onduidelijk redenen, dan reed. In de trein werd van alles verhandeld aan etenswaren. Op elk station werden de kolossale manden en schalen met eten op de hoofden van verkopers naar binnen geloodst.We hebben uiteraard wat in krantenpapier verpakte broodjes met vulling gekocht en opgegeten. Hoe het gemaakt is daar denken we maar niet aan. We willen niet weten hoeveel vliegen hun brijdrage hebben geleverd. Anders kun je niets meer eten. Bovendien is het een feit dat na elke maaltijd onze lippen wegbranden dus we gaan er maar van uit dat die spicy kruiden het aandeel dat de vliegen hebben gehad in het ongewtijfeld onhygienische proces van voedselbereiding, neutraliseren.
Nu weer in een grote stad, Ratnagiri. Met het verkeer waar de toeter alles vervangt; de stoplichten, de waarschuwingsborden, de beleefdheidsvormen, de voorrangsgsregels, bewegwijzering, belijning op het asfalt, alles, alles wordt overruled door de claxon, die is de onbetwiste heerser in het verkeer.
We gaan nog steeds richting Goa, en morgen gaan we bedenken hoe daar te geraken. Weer een fikse rit door heuvels en dalen langs stof en kuilen? de bus? de trein? We gaan het zien en houden jullie op de hoogte.
Namaste, Marian en Arie.
-
10 Januari 2018 - 20:55
Laura:
Oh lieverds, tranen als ik voor me zie hoe Arie ballonnetjes blaast op een schoolplein zomaar ergens in India, geweldig, heb je er nog veel om die kindertjes blij te maken, en al die lieve mensen.
Ook de stad zal ondanks de hektiek veel mooie momenten geven, fijne reis en geniet -
11 Januari 2018 - 14:02
Sjannie:
Genoten van jullie verslag....wat kan jij mooi schrijven Pom -
11 Januari 2018 - 14:17
Marja:
Wat is het weer genieten van jullie verhalen. -
11 Januari 2018 - 21:34
Nol :
Het is weer leuk om te lezen wat jullie meemaken...vooral die treinreizen.. heel bijzonder!!
Geniet er nog van ...Gr Ank enNol -
12 Januari 2018 - 13:25
Anneke:
Het is of ik de geuren ruik, de kleuren zie, de mensen hoor, de kinderen zie lachen en het eten? Ja het eten, ........ik hoop dat jullie genoeg Imodium hebben meegenomen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
