En de laatste stop

Vanaf Ratnagiri werd het een combinatie van vervoersmiddelen tot hier (voorlopig onze laatste stop). Een fikse fietstocht over heuvels en door dalen met een brandende zon op onze kop en een versnellingssysteem dat ons in de steek liet, onderweg zijn we meer dan de helft van de versnellingen verloren...toen een kleine pick-up truck en daarna de trein.
Na de treinreis die weer zo'n 6 uur duurde, bereikten we de provinciestad Madgaon in Goa. Toen we het station uit reden was het inmiddels donker en tijdens de zoektocht naar een geschikt onderkomen terwijl we al flink gaar waren van de treinreis, had ik zowaar last van een cultuurshock. In de avond is het een treurig aangezicht, de haveloze en laveloze mannen die gewoon op de stoeprand liggen, benen over het wegdek alsof het vuilnis is buiten gezet. De onpersoonlijkheid, de smoezeligheid en de grauwheid van het unheimische Guesthouse waarin we terecht kwamen (we hadden geen fut om verder te zoeken) hielp ook niet mee om een goed gevoel over Madgaon te krijgen. Maar goed, weer zoals Arie het zegt: Beter dan buiten slapen. En in de ochtend ziet het er allemaal weer heel anders uit.
Toch zie ik in de (middelgrote) steden zoals Madgaon en Mumbai veel meer armoede dan in de dorpen op het platteland waar we doorheen gefietst hebben. De Indiers die we spraken zeiden dat dat klopt. Er komen elke dag honderden mensen van het platteland naar en stad als Mumbai om een beter leven te krijgen. De meesten lukt het om de snelheid van het leven in de stad bij te houden maar degenen die dat niet voor elkaar krijgen, eindigen dus letterlijk in de goot.
De volgende dag dus maar gauw weer vetrokken uit Madgaon (met gierende banden de stad uit, zou Nena zeggen), de fiets op. Waarschijnlijk voor onze laatste fietstocht. Een prachtige tocht langs heel veel dorpen midden tussen de palmen, langs rivieren, veel koeien op de weg en apen in de bomen. In het dorpje Betul was er zowaar een 'terras', een plastic tefel met vier plastic stoelen en we hebben bijna twee uur aan heerlijke koppen thee lopen lurken om het dorpsleven te bekijken. Verontrustend waren de gehuurde scooters met westerlingen die ook door het dorp reden. Ja, ja, we kwamen nu echt in het Goa waar het toerisme hoogtij viert. Het Goa waar, in de tijd dat ik aan het backpacken was (35 ! jaar geleden inmiddels), hele stromen hippies vanover de hele wereld naar toe trokken om de simpele reden dat je daar met heel weinig geld heel veel tijd door kon brengen. En om de stranden en het lekkere weer. Inmiddels is Goa geen hippie-bestemming meer. We hebben niet voor Palolem gekozen waar het drukker schijnt te zijn maa voor Agonda waar we nu twee nachten hebben geslapen. En ik kan niet anders zeggen: Paradijs op aarde! Een heel mooi zandstrand, heerlijk warm zeewater, allerlei hutten onder de palmbomen met uitzicht op het strand. Wij hebben een loft met uitzicht op de kruin van een enorme kokospalm, nou, daar doen we het ook wel voor.
Lezen, zwemmen (Arie kan er niet over uit hoe heerlijk hij de afgelopen twee nachten heeft gezwommen), neerstrijken voor wat te eten (heerlijk eten!), wandelen langs de zee en yoga! Niet meer angstig te zijn om iets te bestellen omdat je geen idee hebt wat er vervolgens voor je neer wordt gezet, ook heel fijn. Alhoewel: Gisteren bestelde ik een mojito en ik meende toch niet te hoeven vragen of het nou echt in een ' bucket' zat zoals op de menukaart stond maar dat had geen overbodige vraag geweest want inderdaad, een heel emmertje mojito! Die middag heb ik niet veel meer gedaan....
Het is wel een contrast, hoor. Hier te zijn na de tocht van de afgelopen weken. Ik ben wel blij dat we ook dat hebben meegemaakt. Anders zou je een verkeerd beeld van India krijgen. Hier zijn het veelal westerlingen (Duitsers, Amerikanen) die eigenaar zijn van de accomodaties, de Indiers maken schoon en staan in de keuken. En dat terwijl we in het 'andere' India zoveel krachtige Indiers hebben gezien: De jongen in de fietsenzaak die nog wat versnellingen wist op te diepen, twee uur lang heel geconcentreerd bezig, tussendoor op zijn scooter een nieuw onderdeel ging halen, dat vervolgens op maat schaafde, en voor dit alles 3 euro 50 rekende. En de gepensioneerde Indier die na zijn werkzame leven voor Raleigh in Mumbai nu een resort onder Mumbai runt, de leraren die met weinig middelen (10 computers op 263 leerlingen en wat schoolborden en krijt) onderwijs verzorgen voor kinderen die van dorpen in de wijde omtrek komen aanlopen. Ook allemaal Inda. Ik ben heel blij dat we dit ook hebben mee gekregen. Op deze manier werkt het het best voor mij (ons).
De komende dagen blijven we hier genieten in het Monsoon resort in Agonda (google maar eens als je echt jaloers wil worden). Ik vind vast nog tijd om wat te typen alhoewel er misschien niet zoveel nieuws meer te melden valt.
Nu duw ik het toetsenbord opzij anders kom ik te laat voor mijn 'yoga-on-the-beach' sessie. Arie heeft een scooter gehuurd en is de heuvels op die manier (wat minder vermoeiend!) aan het bewingen.
Tot de volgende keer, voor nu, liefs, Marian en Arie.

PS Overigens excuus voor alle typefouten, het typen op een antiek toetsenbord waar de helft van de letters zijn weg gevallen valt niet altijd mee...
PPS Ik heb goede hoop dat we ook nog wat foto's zullen plaatsen, foto's zeggen immers meer dan woorden...