weer terug in Nederland

Een laatste blog voordat de orde van de dag en de Hollandse kou weer definitief in ons lichaam gaan zitten.
Op de laatste dag in Mumbai, tijdens de taxirit van het Guesthouse naar het vliegveld, gebeurde er iets opmerkelijks. We reden min of meer dezelfde route als die we vier weken daarvoor met de tandem in omgekeerde richting hadden gereden. Iedereen die wel eens in een taxi heeft gezeten in een Indiase stad weet dat die meer stil staat dan rijdt door de enorme drukte en chaos op de weg. Tijdens het stilstaan hadden we volop de gelegenheid om om ons heen te kijken. En pas nu zagen we de grauwe flats die als uitpuilende vuilniszakken tussen de stoffige, vieze, scheve krotwoningen stonden, afval op afval. Vier weken daarvoor, op de tandem, werd dat zicht ons ontnomen door alle stralende, lachende en zwaaiende mensen langs de kant. Zagen we dan nu pas het echte India van de grote steden. Of vier weken geleden? Wie zal het zeggen?
Wat we ook zagen terwijl we die ochtend in die taxi zaten en langs de sloppenwijken reden waren mensen die hun ga den poetsten, haren kamden, boordje recht trokken, schooluniform aantrokken, men maakte zich op voor een nieuwe school- of werkdag. Aan de buitenkant ziet zo'n wijk er troosteloos maar het dagelijkse leven gaat er gewoon z'n gangetje. Ik herinner me dit gegeven van een reis die ik naar Kenia, naar Nairobi maakte en een dag mee liep met personeel van Artsen zonder Grenzen in Kibera, de grootste sloppenwijk van Nairobi. Ik zag er kinderen in keurige schooluniformen en mannen in pak op weg naar hun kantoorbaan, uitkomen. Het wooncomfort leek niet het grootste probleem. Wel het feit dat het zo moeilijk is om je eraan te ontworstelen, om hogerop te komen. Als je namelijk maar iets meer aan spullen (laptop, koelkast) of geld hebt dan je buren, dan wordt dat ook zo weer gejat. Een slot aan je bordkartonnen voordeur bevestigen als je weg gaat voor je werk, heeft immers niet zoveel zin.
Nu dus weer terug in Nederland. We zijn nog niet geland. Als ik m’n ogen dichtdoe zit ik weer aan het strand van Agonda, fiets ik weer over de heuvels aan de kust en loop ik door de straten van Mumbai. Het was een bijzondere reis en we hadden het niet anders willen doen. Als je op de manier reist zoals we gedaan hebben, is elke ochtend als een lege inbox. Elke dag is een nieuwe dag, je hebt geen idee wat je mee gaat maken, welke mensen je gaat ontmoeten en in welk bed je ’s avonds een laken over je heen trekt. Dat kunnen ook heel vervelende ervaringen worden of mensen met verkeerde bedoelingen of een bed vol met bed wantsen. Dan is de kunst om er lol in te blijven houden en je aan te passen aan welke situatie dan ook.
Net als die dag in Panjim waar de drukte van de stad ons zeer rauw op het dak viel na die heerlijke week aan zee in Agonda. We wilden een scooter huren om weg te kunnen uit het lawaai en de chaos. Om de een of andere reden lukte dat niet. Er was een staking onder scooterverhuurders en riksjarijders of zo. We hadden erg lang gezocht en we hadden het helemaal gehad met de stoffige, hete straten met de toeterende auto’s en scooters (o, tandem, je werd hevig gemist!). Uiteindelijk zakten we neer op de eerste verdieping van een restaurant voor ontbijt. Er was een groot balkon met uitzicht op de straat. Ik had me voorgenomen om daar maar de rest van de dag te blijven, hoog boven de herrie. Maar Arie wilde nog een laatste poging wagen en ja hoor, na een tijdje stond hij, als een prins op het witte paard onder het balkon. Hij had toch nog ergens een gammele scooter vandaan weten te halen, het ding kon elk moment van ellende uit elkaar vallen. Maar dat deed er niet toe, ik klapte mijn boek dicht en wegwezen.
We hebben natuurlijk wel voor hetere vuren gestaan dan dit maar het is een voorbeeld van hoe de dingen geregeld anders gaan dan je in gedachten had. Als je daar de charme niet van blijft inzien, wordt het lastig.
Nou, wie weet komt het er nog een keer van om een dergelijke reis te maken. Jullie nogmaals bedankt voor het meelezen. Ik zal nog wat foto’s proberen te plaatsen, dat moet hier thuis een stuk eenvoudiger zijn.
Voor nu, lieve groet,
Marian en Arie.